En toen was het even te veel...

Soms heb je van die periodes waarin alles samenkomt. Zo’n fase waarin je denkt: “Oh, dit kunnen we er ook nog wel even bij doen.” Nou, dat dachten wij dus ongeveer twintig keer achter elkaar in de anderhalve maand voor ons vertrek naar Nederland.

De bedoeling was mooi: nog wat klussen afronden voor ons vertrek naar Nederland, Marko’s nieuwe baan én alles klaar om weer terug te gaan naar Amsterdam. Dat doen we wel even dachten we. In werkelijkheid renden we ruim anderhalve maand lang van ‘s ochtends zeven tot ‘s avonds elf. Elke dag. Geen weekend, geen siësta.

Wanneer zelfs 16 uur per dag niet genoeg is

We hadden een mooie klussenlijst. Alleen bleek die lijst elke dag een beetje te groeien. Dankzij onverwachte wendingen liep alles anders dan gepland. Vooral de septic tank werd een groot hoofdpijndossier. Die bleek namelijk niet goed geïnstalleerd, en ineens moesten er allerlei extra stappen gezet worden. Zo moest er een compleet elektriciteitskast aangesloten worden, en dat moest volgens zeer specifieke regels om aan de voorwaarden van de gemeente te voldoen. Regels waar onze werknemers niet helemaal van op de hoogte waren. Ondertussen moesten er halsoverkop extra materialen worden gehaald, en kwamen er dagelijks ad-hoc vragen van de werklui. Vaak betekende dat dat één van ons – met Luna achterin de auto – naar de bouwmarkt moest racen, terwijl de ander het overzicht probeerde te bewaren tussen al het lawaai en de vragen op de finca.

Steeds kwamen er nieuwe eisen voor bepaalde projecten. En ja, dat moesten we natuurlijk ook weer oppakken. Want eenmaal begonnen aan een klus, moest het af vóór ons vertrek. Ondertussen werkte Marko al aan zijn nieuwe baan, was Ellen ook nog drie dagen per week aan het werk én zorgden we samen voor Luna. Als extraatje liepen er gemiddeld vier tot vijf mensen in en om ons huis die allemaal iets kwamen timmeren, metselen, betegelen of vragen of we NU even wat spullen konden halen, zoals extra cement. En nee zeggen was geen optie, want dan lag het werk weer even stil.

Helpende handen (en harten)

Gelukkig waren daar Stefanie, Michiel, Jovo en Jan. Helden en heldin. Zonder hen was de lange klussenlijst waarschijnlijk nog steeds in leven. Hun hulp kwam als geroepen! Wat een zegen. Dankzij hen werd er net wat sneller gelopen, harder getild en vooral vaker gelachen, zodat we ook nog echt konden genieten tussendoor. Het was een heerlijk georagniseerde chaos.

Zwanger, spullen sjouwen en geen minuut zitten

Voor Ellen was het extra pittig in de zwangerschap. Terwijl het lijf fluistert: “Toe nou, Ellen, ga liggen,” roept het hoofd: “Nog even dat ene klusje. En dan nog even die e-mail. En oh wacht, zijn de tegels al besteld?”. Daarnaast merkten we ook aan Luna dat ze sneller overprikkeld was, iets meer ging huilen en jammeren wat het nog intensiever maakte. De fase natuurlijk van een peuter maar voor ons ook een signaal dat het allemaal iets te veel was voor d'r.

En die tegels — voor ons mooie overdekte terras — lagen er precies (maar nog niet eens allemaal) één dag voor vertrek in. Net als de extra kamer die we nog lieten bouwen. Op de ochtend van vertrek stonden we om 4.00 uur op om de laatste puntjes op de i te zetten. Dezelfde avond nog zouden onze eerste gasten in ons huis komen terwijl de werklui nog hun rommel moest opruimen en we dat in de laatste uurtjes voor aankomst van de gasten nog aan het regelen waren vanuit het vliegveld. Alles net op de valreep schoon en klaar. En alsof het nog niet spannend genoeg was, moest ook nog in de dagen erna snel een parkeerplek weggehaald worden die we iets te enthousiast hadden aangelegd — zonder vergunning.

Al met al waren we super blij met het eindresultaat van ons terras en betegelde zwembad.

Terug in Amsterdam, ademhalen en ziekenhuisstress

In de laatste week voor ons vertrek (aan het einde van de laatste hike vakantie die we ook nog tussendoor hebben georganiseerd) zei ons lichaam: “Genoeg.” We werden allebei ziek, buikgriepje, en ook onze gasten werden ziek. Uiteindelijk in Nederland hadden we natuurlijk ook weer allemaal leuke dingen op de planning staan. Dat ging goed maar we waren ook moe en deden toch nog net iets te veel. Voor Marko liep dat nog iets heftiger af: hij belandde een paar weken na terugkomst in het ziekenhuis in Amsterdam met heftige buikpijn en een zeer lage hartslag, en moest met de ambulance naar het ziekenhuis. Uiteindelijk ging hij naar huis met de diagnose Coeliakie. Dat was best even spannend, en het was een duidelijke wake-upcall dat we echt moesten luisteren naar ons lichaam. We waren allebei bekaf, en ook Luna's emmertje was helemaal vol.

Langzaam maar zeker begon het herstel. Ons mini-appartement in Amsterdam voelde als een resort vergeleken met het Finca-bouwproject: alles dichtbij binnen handbereik, minder schoonmaak, geen werklui, even geen klussen. Een fietstochtje naar werk duurde in de eerste periode nog steeds twintig minuten in plaats van vijftien, maar we kregen beetje bij beetje onze energie terug. En we genoten steeds meer vooral van het idee dat we nergens hoeven te zijn behalve HIER. Gewoon vooral veel thuis en rondom huis met z'n drietjes. Ook al is dit niet wat we voor ogen hadden in de Nederlandse zomer, wel het beste voor onszelf. De emmertjes legen. Veel rust, structuur, voorspelbaarheid en écht samen zijn. We kregen er een nog blijere Luna voor terug.

Stapje voor stapje terug naar onszelf

Nu, een paar maandjes verder, hebben we onze energie weer terug. En is ook het emmertje van Luna een stuk leger. Gelukkig hadden we in Spanje (terugkijkend) ondanks de chaos het allemaal nog goed onder controle en gingen we allebei beurtelings met Luna iets leuks doen, vaak aan het strand zodat ze niet continu in de chaos was. Maar er is nu meer rust. Geen geregel, geen klusvragen continu moeten beantwoorden, geen hectiek. Gewoon samen in het park, met zand aan de tenen en ijs aan de wangen.

En terwijl we uitkijken naar de geboorte van ons tweede dochtertje, zijn we extra bewust van het belang van rust, structuur en tijd samen. Samen zijn, lachen om de chaos, en uiteindelijk een beetje kunnen ademen — dát is waar het om draait.

Hoe gaat het nu op Finca de Elma en met ons Ons liefdevolle project in Spanje voelt nu wat verder weg. Al staat het niet stil. Met dank aan onze vrienden Lennard en Marissa (die op het land passen) kan het project draaiende gehouden worden en hebben we veel blije gasten kunnen ontvangen. Daar zijn we enorm dankbaar voor. Tot Oktober zitten we helemaal volgeboekt. Vanaf dan is er weer ruimte om te verblijven bij Finca de Elma in de Yurt Deluxe of in Casa Lucia. Zelf blijven we nog even in Nederland - heel bewust- met nu de focus weer op werk (want ja de grote investeringen moeten ook worden bekostigd) en focus op ons gezinnetje. We hebben door het harde werken zeker op het randje gestaan van opgeven, naar een plek te gaan waar we niet continu bezig zijn of het project minder groot maken. Maar het voelt zo mooi wat we hebben gecreëerd en we hebben nog niet kunnen genieten van de tijd dat het rustiger wordt qua werk op het land nu de grootste projecten zijn afgerond. Want tegelijkertijd is het ook zo genieten in de bergen in Spanje. Deze periode heeft ons voor nu geleerd hoe belangrijk het is om te luisteren naar ons lijf, prioriteiten te stellen en elkaar de ruimte te geven om op adem te komen. In de winter gaan we zeker weer even terug, met z'n viertjes, vakantie op ons eigen land. En dan bekijken we rustig onze plannen voor de toekomst. Het is heerlijk even zo, maar we zien het leventje deels in Spanje en deels in Nederland nog steeds als de meest ideale situatie. Het is te mooi om op te geven: de natuur, de rust, de ruimte om samen te zijn als gezin, de prachtige ontmoetingen met zoveel verschillende mensen, alles wat Finca de Elma ons biedt qua vrijheid, avontuur en verbinding. Het voelt nog steeds als een droom en avontuur.

Nu vol verwachting op Luna's kleine zusje, want dat avontuur gaat nu even voor :)